Իսկ ես տխուր եմ…
Տխուր եմ նորից… տխուր ինչպես միշտ…
Ինչու՞ է կյանքն այսքան ատելի:
Մի՞թե չի լինի այն ուրախ օրը…
Չէ´, ես կսպասեմ. գիտեմ, որ կգա:
Կապացուցեմ ես դեռ շատ շատերին,
Որ կարող եմ դեռ լիաթոք խնդալ…
Եվ այդ ժամանակ նա կնախանձի, կնյարդայնանա,
Բայց ուշ կլինի…
Էլ չե´մ մտածի… չե´մ արցունքոտվի,
Իսկ քո աչքերը կթրջվեն հանկարծ…
Այս անգամ արդեն առաջին անգամ քո տխրությունից, քո թույլ նյարդերից…
Դու մի մտածիր, թե այդքան չար եմ,
Ուղղակի ես էլ ինձ սիրել գիտեմ…
Իսկ այն ժամանակ, ոչ վաղ անցյալում
Ես կործանում էի իմ կյանքը ու ինձ…
Եվ ով էր այդժամ ինձ գնահատում:
Իհարկե ոչ ոք…
Ինչքան հիմար էի, ինչքան միամիտ…
Մի՞թե չէի տեսնում քո ճղճիմ հոգին,
Որը չի խղճում ու չի էլ խղճա կյանքում ոչ մեկին…
Միայն ինձ այնժամ պետք չէր քո խիղճը…
Պետք էր զուտ մի բան. քո անկեղծ սերը,
Որը չստացա չգիտեմ ինչու…
Գիտեմ` սիրում էիր, գիտեմ` ցավում էր այն չեղած սիրտդ…
Իսկ արտաքինից այնքան հանգիստ էիր,
Որ ես ի ներքուստ ինձնից զզվում էի…
Չէ, ինչ էլ լինի, ոնց էլ որ ապրենք
Անչափ ՈւՐԱԽ եմ, որ էսպես ստացվեց…
Միայն մի բան եմ հիշեցում անում.
Ափսոս, որ կյանքում
Երջանկությունը ուրախությունից շատ է տարբերվում…
Հեղինակ` Նարինե Ավետիսյան
Just Dream 