Tag Archive | Հավատ

Անհաջող օրդ դեպի լավը փոխելու 5 հասարակ եղանակ:

      Image Թույլ մի տուր, որ վատ առավոտը փչացնի ամբողջ օրդ: Օգտագործիր հետևյալ մտավոր խորամանկությունները` փոխելու տրամադրությունդ:

1. Հիշիր, որ անցյալը հավասար չէ ապագային:

Չկա այնպիսի հասկացություն, ինչպիսին է “անհաջողությունների գիծը”: Պատճառը, որ մարդիկ հավատում են նման անհեթեթությանը, այն է, որ մարդկային ուղեղը օրինակներ է ստեղծում պատահական իրադարձություններից և հիշում է հետագայում կատարվող բոլոր այն իրադարձությունները, որոնք համապատասխանում են այդ օրինակներին: Պետք չէ կենտրոնանալ սխալների վրա` փորձելով գտնել դրանց պատճառները: Ավելի լավ է ընդհանրապես մի մտածիր դրանց մասին:

2. Խուսափիր գուշակություններ և “մարգարեություններ” անելուց:

Եթե դու հավատաս, որ օրվա մնացած հատվածը անցնելու է ճիշտ այնպես, ինչպես նախորդն էր, ապա ամեն վայրկյան ինչ-որ բան ասելուց կամ անելուց հետո քեզ կթվա, որ քո կանխատեսումներն իրականանում են:

3. Փոխիր “լավի” և “վատի” քո պատկերացման սահմանները:

Մտածիր, որ լավ օրը այն օրն է, երբ դու տանիք ունես գլխիդ վերևում: Նույն կերպ, վատ օրը այն օրն է, երբ ինչ-որ մեկը գողանում է քո մեքենան կամ ջարդ ու փշուր անում այն, կամ էլ թալանում քեզ` ավիրելով տունդ:  Այսպիսի սահմանումները ուրախ լինելը դարձնում են հեշտ, իսկ տխուր լինելը` դժվար:

4. Լավացրու մարմինդ ֆիզիկապես:

Քո ուղեղը և մարմինը գտնվում են փոխներգործող ցիկլի մեջ. վատ տրամադրությունը դարձնում է քեզ հոգնած, որն էլ ավելի է վատացնում տրամադրությունդ: Զբոսնիր կամ աշխատիր ուտել ինչ-որ օգտակար սնունդ:

5. Ինչ-որ հրաշքի սպասիր:

Մտածիր, որ ուր որ է քո շուրջը ինչ-որ հրաշք է կատարվելու: Այո, այո, հենց քո կողքին, քեզ հետ, հենց հիմա, ուր էլ որ գնաս: Եվ առհասարակ, հրաշքի սպասիր ոչ միայն վատ օրերին, այլ ամեն օր:

Ներիր…

Ների՛ր… ների՛ր… այս բառերն արդեն անցյալում են: Չկա առաջվա այն սպասումը, որն ինձ ստիպում էր ապրել և մտածել քո մասին: Չկա առաջվա այն կարոտը, որ զգում էի, և որն ինձ ստիպում էր անդադար արտասվել: Այս ամենն անհետացել է իմ թվացյալ աշխարհի հետ միասին: Դադարել եմ հավատալ քո գոյությանը: Դու պարզապես իմ հորինած աշխարհի մի մասնիկն էիր, որտեղ ամեն ինչ հիասքանչ էր: Բայց որոշ դեպքեր ստիպեցին ինձ հասկանալ, որ դու շուտով կլինես ոչ թե իմ կյանքի աղբյուրը, այլ կործանարարը:

Շատ անգամներ եմ ասել, որ կուզեի իրականում լինեիր, բայց վաղուց այս ցանկությունն էլ է մարել: Դու այլևս չկաս… չկաս իմ մտքում, չկաս իմ երգած ոչ մի սիրո երգում. մնացել ես միայն իմ հուշերում` գեղեցիկ և լի սիրով:

Այո´, սիրում էի, բայց դա բավական չէր, բավական չէր քեզ սպասելու համար, դու ինքդ պետք է ցանկանայիր գալ, բայց…

Բայց այն, որ դու այդպես էլ չհայտնվեցիր, կամա՛ց-կամա՛ց ստիպեց մոռանալ քո հանդեպ իմ զգացմունքները: Բայց միևնույն ժամանակ քեզ մոռանալը մեղմեց իմ բարկությունը, ատելությունը աշխարհի հանդեպ և օգնեց հասկանալ, որ դու թվացյալ էիր, իսկ մնացած ամեն ինչ` իրական:

Ների՛ր… ների՛ր… դու ինձ համար այլևս սպասված սեր չես, այլ պարզապես մի գեղեցիկ երազ, որն այդպես էլ անավարտ մնաց…

Հեղինակ` Անահիտ Սերոբյան

Դու կաս…

Զգում եմ ներկայությունդ, շնչում եմ քո բույրով հագեցած օդը, լսում եմ ձայնդ…

         Դու կաս, ես հավատում եմ, թեպետ չգիտեմ, թե որտեղ ես, ինչ ես անում, ում հետ ես, ինչպիսին ես…

Գիտեմ, որ մի օր հանդիպելու ենք, բայց եր՞բ, չգիտեմ… Միայն գիտեմ, որ այդ օրն իմ կյանքը փոխվելու է… քո շնորհիվ…

Ու գիտե՞ս ինչ` կարևոր չի, թե հիմա որտեղ ես, կարդում ես արդյոք այս տողերը, թե ոչ… կարևոր չի, թե ինչ ես անում, ում հետ ես, ինչպիսին ես… 🙂

         Միայն մի բան է կարևոր… այն, որ ԴՈՒ ԿԱՍ…

Քեզանից հետո

             Ինչու՞  հեռացար… Ինչու՞…
             Եթե մտածում ես, թե քո հեռանալով ի՞նձ վնասեցիր, ապա սխալվում ես…
             Եթե մարդիկ կարծում են, թե քե՞զ վնասեցիր,ապա սխալվում են…
             ՈՒրեմն ի՞նչն է փոխվել քեզանից հետո… Գուցե ամեն ի՞նչ…
             Լուսինն այլևս կարծես չի ժպտում, արևն այլևս չի ջերմացնում: Ջուրը կարծես ծարավ չի հագեցնում, հողը կարծես դառը պտուղներ է տալիս…
             Իսկ միգուցե փոխվել եմ միայն ե՞ս…
             Կարծես աչքերիցս ընկնող արցունքի կաթիլները դառն են… Սրտիս ծարավը ոչինչ չի հագեցնում… Ես այլևս չեմ ժպտում…
             Ինչու՞… Կարո՞ղ ես պատասխանել գոնե այս մեկ հարցին: Իհարկե ո՛չ: Չէ՞ որ քեզ համար արդեն միևնույն է, թե ես ի՞նչ եմ հարցնում, թե ի՞նչ եմ զգում…
             Դու հեռացել ես, ինձ մոռացել ես, ամեն ինչ ավարտվել է: Դու իմ կողքին չես, դու ունես քո կյանքը և ի վերջո նոր սեր…
             Իսկ ե՞ս… Ես ի՞նչ…
             Ի՞նչ կարող է ասել քարը, երբ նա անշունչ է: Ինչպե՞ս կարող է լուսինը լուսավորել երկինքը, երբ չկա արևը: Ինչպե՞ս կարող է ծաղիկը ծաղկել, երբ չկա այնքան ցանկալի արևի ջերմությունը: Եվ ի վերջո, ի՞նչ կարող է զգալ քարացած սիրտը` իմ սիրտը:
            Ոչի՛նչ… Ոչի՛նչ…
            Բայց ցավում է հոգիս, մարդկային հոգին, որ ընդունակ հիշելու ամեն ինչ: Հիշելու՜… Հիշեցնելու այն ամենը ինչ կապված է քեզ հետ:
           Հիշողություննե՛ր,որոնք կրծոտում են հոգիս: Վերքե՛րը քո սիրո, որ դեռ չեն սպիացել և…            Քեզանից հետո՞…
           Այս ամենը համապատասխանում էր մինչև այժմ ունեցած հոգեվիճակիս, իսկ հիմա՞…      Շնորհակա՛լ եմ…Շնորհակա՜լ եմ, որ դու հեռացար: Գիտե՞ս ինչու: Որովհետև քեզանից հետո ավարտվեց այն հեքիաթային աշխարհը, որը վաղուց դադարել էր տարբերվել իրականությունից, որտեղ ցավից ու խավարից բացի ուրիշ ոչինչ չկար:
          Արցունքներ չկա՜ն… Ես ժպու՜մ եմ… Ես շնչու՜մ եմ… Ես երջանի՜կ եմ… Ես ապրու՜մ եմ… Եվ այս ամենը, քո հեռանալու շնորհիվ, քանի որ հեռանալով, դու սկիզբ դրեցիր այս նոր հեքիաթային աշխարհին`«Ես հավատում եմ հրաշքներին…»:
                                                                                        Հեղինակ` Անահիտ Սերոբյան