Friday Night Muse…

Miss our ghost train,
Tears of rain lying on windows,
Magic warm breath
Frozen fingers
Our future on the glass…

/* 30. 10. 15 */

Տգեղ աղջիկներ չկան (Վարդգես Պետրոսյան, պատմվածք)

— Հիմա արդեն հիշեցի,- ասացի ես,- դե մենք միասին մի անգամ ենք հանդիպել, այն էլ՝ հեռախոսով: Իսկ նամակը, իհարկե, չեմ մոռացել, թեպետ չորս տարի է անցել:

— Չորս ու կես,- ուղղեց աղջիկը,- երևի ձեր կյանքում շատ բան է փոխվել:

— Հեռախոսի համա՞րը: Փոխվել է:- Հետո ինչ ասել:- Իսկ ձեր կյանքո՞ւմ:

— Նույնն է, համարյա նույնը: Իսկ հեռախոսի համար հիմա էլ չունեմ:

Ուրիշ ի՞նչ կարելի է ասել: Ես փորձեցի վերհիշել աղջկա նամակը, որ նա գրել էր տարիներ առաջ: Տխուր, անսովոր մի պատմություն էր, սիրո պատմություն, այդքանը մտաբերեցի, բայց մեջս մանրամասներ չարթնացան: Իմ լռությունը երևի երկարեց:

— Չգիտեմ ինչու զանգահարեցի, — ասաց աղջիկը:

Երևի նեղսրտեց, որ ոչինչ չեմ հարցնում:

— Որտեղի՞ց եք զանգահարում,- ի վերջո ասացի:

— Ընկերուհիս տանը չէ,- մի պահ լռեց,- նոր գնաց կաթի: Ես էլ հանկարծ մտածեցի զանգահարել: Ձեր նոր հեռախոսը երեկ եմ պարզել:

— Չե՞ք ամուսնացել,- ինչ հիմար հարց:

Նա ծիծաղեց, ինձ թվաց՝ դառը ծիծաղ էր:

— Մի գիտնական էր ուզում: Քսան տարով մեծ է:- Ասաց:

— Եվ ի՞նչ…

— Շատ խելոք մարդ է:

— Դե, եթե խելոք է…

— Խելո՞ք… Այդ դեպքում ավելի լավ չի՞ ամուսնանալ, ասենք, հաշվիչ մեքենայի հետ կամ հանրային գրադարանի:

Ես ծիծաղեցի: Իսկ նա փոքր-ինչ լռելուց հետո ասաց.

— Ես դեռ սիրում եմ նրան:

— Ո՞ւմ,- հետո հանկարծ մտաբերեցի. իհարկե, նրա մասին է խոսքը: Բայց մի՞թե,- ո՞ւմ…

— Տեսնում եմ, որ նամակս մոռացել եք:

— Չէ, ինչ եք ասում, ես նույնիսկ պահում եմ ձեր նամակը, թղթերիս մեջ է:

Նա դարձյալ լռեց:

— Ես վերջերս ձեր պատմվածքներից մեկը կարդացի,- ի վերջո ասաց նա, մի տող հետաքրքիր թվաց: Հերոսներից մեկն ասում է, թե իր կարծիքով տգեղ աղջիկներ չկան: Դուք է՞լ նույն մտքին եք:

— Իհարկե,- ինչ լավ էր, որ նամակն, այնուամենայնիվ, արթնացավ իմ մեջ. այո, ինձ հետ խոսող աղջիկը գեղեցիկ չէ, նա ինքն էր գրել, հիշեցի, դա դառը և տխուր նամակ էր,- ես կարծում եմ…

— Այդ դեպքում, խնդրում եմ, գրեք այդ մասին:

— Չէ՞ որ գրել եմ, ինքներդ հիշեցիք:

— Չէ, միայն այդ մասին, վերնագիրն էլ այդպես դրեք, խնդրում եմ: Գտեք իմ նամակը, եթե չեք կորցրել, նորից կարդացեք: Ես էլի կզանգահարեմ:

Եվ դրեց խոսափողը:

Ես քրքրեցի թղթերս և նամակը գտա: Ահա այն բառացի.

«…Ես ուսանողուհի եմ, լրացել է քսանմեկս: Մի շաբաթ առաջ դիմակահանդես էինք կազմակերպել, սրճարանում: Հրավիրել էինք տարբեր տեղերից: Ամենքս դիմակներով էինք, նույնիսկ մեր կուրսեցիներին անհնար էր տարբերել: Շատ ուրախ էր: Ինձ պարի հրավիրեց մի երիտասարդ: Նա ևս դիմակով էր: Ասաց, որ մեր ինստիտուտից չէ: Հրավիրեց նաև երկրորդ պարին: Ինչ կարելի է խոսել պարի ժամանակ: Ես անունս և կուրսս չասացի: Ողջ երեկո նա ինձնից չհեռացավ: Միայն հինգ րոպեով դուրս եկավ և վերադարձավ մի փունջ ծաղիկ ձեռքին: Ոչ մի տղա դեռ ծաղիկ չէր նվիրել: Երևի ծիծաղելի խոստովանություն է: Երևի: Դե, տղաները ծաղիկ նվիրում են միայն գեղեցիկ աղջիկներին: Ես տեսա, որ նա հևում է, երևի վազել էր: Հետո մենք նորից պարեցինք: Նա ինձ սուրճ հյուրասիրեց, մի-մի բաժակ գինի խմեցինք: Կարմիր գինի էր: Գլուխս պտտվում էր երջանկությունից: Կծիծաղեք երևի: Ինչ լավ է, որ մարդիկ դիմակահանդես են հնարել. չէ՞ որ եթե նա ինձ առանց դիմակ տեսներ, հազիվ թե հրավիրեր պարի կամ ծաղիկ նվիրեր: Նրա դիմակը միայն աչքերն էր ծածկում, թխահեր էր: Խոսեցինք, հիմա չեմ կարող ասել ինչի մասին: Նա նորից հարցրեց անունս, ասաց, որ տուն կուղեկցի: Ես նրան ուրիշ անուն ասացի, հետո խաբեցի, թե քրոջս հետ եմ և շատ մոտիկ եմ ապրում: Հետո էլի խոսեցինք, նա շատ բան պատմեց իր մասին: Երկրաբան էր, այս տարի կավարտի: Պայմանավորվեցինք, որ կհանդիպենք հաջորդ օրը, երեկոյան: Իհարկե, առանց դիմակների, ծիծաղեց նա, իսկ ես տխրեցի: Պայմանավորվեցինք. Ես ասացի, որ կհագնեմ բաց կապույտ զգեստ և ձեռքիս հովանոց կլինի:

Ամբողջ օրը ես մտածում էի նրա մասին, առավոտյան նույնպես: Կարող եք թեթևամտություն համարել: Չեմ վիճի, բայց չէ՞ որ ասում են, որ կա նաև սեր՝ առաջին հայացքից: Մի խոսքով, երեկոյան ես գնացի պայմանավորված սրճարանը: Գնացի նույնիսկ կես ժամ շուտ, անհամբեր էի: Հագել էի բաց կապույտ շորս, բայց հովանոց չէի վերցրել: Նստեցի երրորդ սեղանին (ինչպես պայմանավորվել էին): Նա եկավ ճիշտ ժամին, հենց երևաց դռների մոտ, ճանաչեցի: Հայացքով նա որոնեց-գտավ երրորդ սեղանը, ուշադիր քննախույզ նայեց ինձ: Նա շատ գեղեցիկ աչքեր ուներ: Սեղանին չմոտեցավ, այսինքն՝ իմ սեղանին: Ուրիշ տեղ նստեց, անընդհատ մուտքին նայելով նստեց մի ժամի չափ: Մեկ-երկու անգամ նայեց ինձ, բայց շատ թեթև, մի ակնթարթ: Ես ամեն ինչ հասկացա, սիրտս նվաց ցավից: Հետո նա գնաց: Ուզեցի վեր կենալ, վազել նրա հետևից: Չկարողացա: Ճի՞շտ արեցի: Չգիտեմ, բայց ի՞նչ անեի: Ես հասկացա. նա ուրիշ դեմք էր որոնում, իսկ ես գեղեցիկ չէի: Ես չեմ հավատում գրքերին, այսպես կոչված հոգեկան սիրուն: Եթե աղջիկը գեղեցիկ չէ, ո՞ւմ է նա հարկավոր… Վերջ: Դրա համար էլ ուզում եմ հարցնել ձեզ. ո՞ւմ է պետք ձեր թերթի սկսած տաղտկալի խոսակցությունը սիրո, մտերմության մասին: Եթե գեղեցիկ լինեի, առանց ձեր խորհուրդների էլ կգտնեի նրան (ավելի ճիշտ՝ նա կգտներ ինձ), եթե գեղեցիկ չեմ, ինչո՞վ դուք պիտի օգնեք: Բայց տխուր եմ, մի շաբաթ է տեղ չեմ գտնում այս մեծ, անհասկանալի աշխարհում: Սիրում եմ նրան: Ինչո՞ւ, ո՞ր իրավունքով: Անիծում եմ ինձ, որ տգեղ եմ, ատելությամբ եմ նայում բոլոր գեղեցիկ աղջիկներին, նույնիսկ քրոջս, որին ամեն օր հազար տղա է զանգ տալիս: Ասացեք, ի՞նչ անեմ, և ինչո՞ւ են ծնողները տգեղ աղջիկներ լույս աշխարհ բերում…»:

Ահա և բոլորը:

Երկրորդ օրը նա ինձ կրկին զանգահարեց:

— Կարդացի՞ք:

— Կարդացի:

— Եվ ի՞նչ:

— Պատմեք ինձ շարունակությունը:

— Շարունակություն չի եղել:

— Կարծում եմ՝ եղել է, թե չէ՝ ինչո՞ւ զանգահարեցիք:

— Դե ես ասացի, ձեր պատմվածքը…

— Միայն դա չէ: Միայն դա չէ: Երևի նորի՞ց եք հանդիպել:

Մի քանի վայրկյան աղջիկը լուռ էր, հետո ասաց.

— Հանդիպել եմ:

— Որտե՞ղ, ինչպե՞ս…

— Մի տարի առաջ ես ավարտեցի: Աշխատանքի նշանակեցին Սևանի ափին: Ո՞ր գյուղում, կարևոր չէ: Երևի գիտեք, որ կողմերում ոսկի են հայտնաբերել: Մի օր մեր ուսմասվարն ասաց, որ մի քանի երկրաբանի հրավիրել է դպրոց, որ երեխաներին պատմեն ոսկու մասին: Եկան: Եվ հանկարծ տեսնեմ՝ նա էլ: Ես չէի կարող սխալվել: Հետո, զրույցի ժամանակ հարցրի՝ երբ է ավարտել, հարցրի անունը: Նա էր:

— Հասկանում եմ,- չգիտես ինչու ասացի ես:

— Ահա և շարունակությունը, այսինքն՝ վերջը,- ասաց նա ու լռեց:

Ես ինչ կարող էի ասել: Ոչինչ: Մխիթարության կարիք չէ, որ նա ուներ: Եվ հետո՝ րոպե է լինում, որ մարդ մոռանում է անգամ ամենաառօրյա բառը, խոսքը, իսկ այդ պահին հարկավոր էր շատ խորունկ բառեր գտնել, որ ճշմարիտ լինեին, որ նա հավատար: Բայց իմ ներսում ոչինչ չկար, բացի տարօրինակ մի տխրությունից, հանկարծ այդ աղջկա վիշտը դառավ իմ սեփականը, սիրո նրա կարոտը՝ իմը, բայց ի՞նչ կարող էի ես անել: Անիծեցի չարաբաստիկ իմ պատմվածքը, իմ գրած թեթև-աննյութ տողը, թե տգեղ աղջիկներ չկան, թե գեղեցիկ են նրանք, ում սիրում են: Հիշեցի ուրիշ գրողների համանման տողեր. ինչ հեշտ է թղթին տալ որևէ միտք, որ չես ապրել ինքդ, որ քեզ պարզապես հնարավոր ու գեղեցիկ է թվում: Բայց ահա հեռախոսաթելի այն կողմում կենդանի մի կյանք է, մի լավ աղջիկ, որ պատասխան է ուզում:

— Դուք ինձ էլի կզանգահարեք՞,- ի վերջո հարցրի ես:

— Ես վաղը գյուղ եմ վերադառնում: Եվ հետո՝ ի՞նչ կարիք կա:

Մենք իրար ցտեսություն ասացինք:

Ես չգիտեմ, երբևէ նորից կզանգահարի՞ նա ինձ կամ կհանդիպե՞նք: Երևի չի զանգահարի: Բայց այս քանի օրը ես մտածում եմ նրա ասածների, նրա նամակի մասին: Հիմա, երբ փողոց եմ դուրս գալիս, նայում եմ այն աղջիկներին, որոնք այնքան էլ գեղեցիկ չեն: Հանկարծ հիշել եմ իմ մի ծանոթուհու ասածը. «Երբ թատրոն եմ գնում, վերցնում եմ առաջին կարգի տոմս: Ինձ չեն տեսնում և ես չեմ տեսնում ուրիշներին»: Երկու տարի առաջ լսած խոսք էր, ու ես հանկարծ անդրադարձա, որ նա՝ այդ իմ ծանոթուհին էլ գեղեցիկ չէ: Տարօրինակ ձևով ես սկսեցի նկատել մենակ զբոսնող, թատրոնում կամ կինոյում մենակ նստած աղջիկներին. մեծ մասամբ նրանք գեղեցիկ չէին: Ինձ լրջորեն սկսեց հալածել այն միտքը, թե նրանք ամենքը մի դիմակահանդես են ապրել և զսպված մի սեր ունեն իրենց հոգիների թաքուն, ամենաթաքուն ծալքերում:

Ես նամակի աղջկա մասին էի մտածում նաև մի քանի օր առաջ, երբ մեր գյուղում էի, ձորում: Երբ ձոր էի իջնում, իմ ազգականուհին ասաց. «Զարմանում եմ, ի՞նչ կա հիմա ձորում, որ գնում ես»: Ես նրան շատ կոպիտ պատասխանեցի. «Ոչինչ չկա, եթե ձորին նայես անասնաբույժի աչքերով, առհասարակ աշխարհում ոչինչ չկա, եթե աշխարհին էլ նայես իբրև անասնաբույժ»: Ազգականուհիս անասնաբույժ է, թեպետ տվյալ դեպքում խոսքը մասնագիտությանը չէ, որ վերաբերում էր: Ձորում աշուն էր, նույն խշշոցը, որ ես լսում էի քսան տարի առաջ: Ոտքերիս տակ տերևների դեղին փափկությունն էր, և ես հանկարծ խղճացի տերևներին: Ինչ լավ է, որ նրանք չեն զգացել իրենց մահը, չեն զգում, որ ես հիմա տրորում եմ իրենց մարմինը: Բայց քիչ առաջ, ձոր իջնելուց առաջ էր, որ աղջիկս ասաց. «Այգում պառկել էի չորացած տերևների վրա, մեկ էլ տեսնեմ տերևներն ինձ բան են ասում: Գիտե՞ս ինչ. ասում են՝ ինչ լավ է, որ դու պառկել ես մեզ վրա, մրսում էինք, տաքացանք: Ես էլ ամենամրսած տերևները հավաքեցի, բերի տաք սենյակը, մեղք են, չէ՞»: Աղջիկս ինը տարեկան է և հավատում է, որ տերևները նույնպես խոսել գիտեն և իրեն ասել են այդ բառերը: Կամ գուցե իրոք կա այդպիսի սքանչելի լեզու՝ տերևերեն, և աղջիկս գիտի այդ լեզուն: Առայժմ՝ գիտի: Երբ մեծանա, կմոռանա երևի:

…Իսկ ձոր իջնելիս ես նորից տեսա Մարիամիկին: Մեր դասարանի ամենասիրուն աղջիկն էր Մարիամիկը, հիմա էլ գեղեցիկ է: Բոլոր այս տարիներին, երբ էլ գյուղ եմ եկել, համարյա միշտ հանդիպել եմ նրան. պատահականություն է, թե ինչ, չգիտեմ: «Դեռ չե՞ս սիրահարվել», ամեն անգամ հարցրել եմ նրան:

Տարիներ շարունակ նույն պատասխանն էր տալիս.

— Ո՞վ կա, որ ում սիրես…

Վերջին երկու-երեք տարում իմ հարցն արդեն փոխվել է.

— Դեռ չե՞ս պսակվել:

Այս անգամ էլ, մեքենաբար, ասացի նույն բառերը: Մարիամիկը ոչինչ չասաց, ինձ նայեց անսովոր տխուր մի հայացքով: Միշտ նա պատասխանում էր կծու մի նախադասությամբ, հիմա ոչինչ չասաց: Ես տեսա, որ նրա ճակատին, կոպերի տակ կնճիռներ կան, իսկ մազերն անփույթ թափված են ուսերին. Մարիամիկը չսանրվա՞ծ…

— Ի՞նչ է պատահել, Մարիամիկ:

— Ոչինչ,- կամաց ասաց նա,- ոչինչ, ամենավատն այն է, որ մարդու հետ այլևս ոչինչ չի պատահում…

Ես հիմա չեմ հիշում, թե ուրիշ ինչի մասին խոսեցինք: Բաժանվեցինք սառը, օտարների պես, նա տխուր էր: Ես հիմա նայում եմ մեր ձորին, որ տերևների գերեզմանատուն է դարձել ու մտածում Մարիամի մասին: Ինչո՞ւ նրան չսիրեց ոչ ոք: Չէ՞ որ նա գեղեցիկ էր, նույնիսկ հիմա էլ գեղեցիկ է: Եվ ինչո՞ւ ինքը չսիրեց… Ինչո՞ւ: Ձորը խշշում է, երևի միայն նա գիտի պատասխանը, իսկ ես չգիտեմ ձորերեն: Աղջիկս լիներ, կհարցներ ձորին, և ձորը, երևի, կպատասխաներ… Հիշում եմ նամակի աղջկան: Ես ի՞նչ կարող էի քեզ պատասխանել, սիրելի, տխուր աղջիկ: Գուցե պարզապես գրե՞մ ինչպես եղել է, ու թող մարդիկ փոքր-ինչ տխրեն քո սիրո պատմությամբ: Ի՞նչ իմանաս, գուցե կկարդա նաև նա՝ դիմակահանդեսի քո տղան: Երևի ամեն մարդ ունի կամ պետք է որ ունենա իր տերևերենը: Եթե նա դեռ չի մոռացել այդ լեզուն, ինքը կգտնի քեզ: Իսկ եթե չգիտի տերևերեն, ես ինչո՞վ օգնեմ…

Չգիտեմ երբ, չգիտեմ որտեղ՝ արևելյան մի երգ եմ լսել: Մեղեդին վաղուց եմ մոռացել, իսկ բառերը հիշում եմ մոտավորապես. «Անձրևը ջերմ է ու վարար,անձրևը թափվում է և այգու վրա, որ կարոտ է ջրի, և ժայռերի, որոնց ինչին է պետք անձրևը: Սերն էլ այցի է գալիս և նրան, ում կսիրեն, և նրան, ում չեն սիրի երբեք, երբեք»:

Չգիտեմ՝ ինչու եմ հիշում այդ երգը:

Մարիամիկ, Մարիամիկ… Ես նորից տեսնում եմ մեր դասարանի գեղեցկուհուն, և նա կրկին տասնյոթ-տասնութ տարեկան է՝ բոցի պես խլրտուն, տաք ու ցանկալի:

Տարօրինակ է աշխարհը:

…Իսկ նամակի աղջկա համար միայն մի բան կարող եմ անել. այս պատմվածքին դնում եմ նրա խնդրած վերնագիրը: (Հիշում եմ, հեռախոսային մեր զրույցի վերջում նա անսպասելիորեն հարցրեց. «Իսկ դուք, օրինակ, կսիրեի՞ք տգեղ աղջկա…»: Այն ժամանակ ես կարկամեցի: Հիմա՞… Չգիտեմ):

*

Լավը սկիզբն է: Վատը դեռ վախճանը չէ, դա պարզապես խոչընդոտ է: Ինչ որ ճշմարիտ է՝ անմահ է: Ոչ մի բան այնպես ճշմարիտ չէ, ինչպես սերը: Սերը ամեն ինչի գագաթնակետն է, բարձրագույն մեծությունը. եզակի և միակ: Դա երեքն է, յոթը, ինը, տասնմեկն ու մնացած մեծությունները՝ ձուլված մի մեկ հրաշալի ամբողջության մեջ: Սիրեցեք Աստծուն: Սիրեցեք կնոջը ձեր: Սիրեցեք որդուն ձեր: Սիրեցեք մերձավորին ձեր: Սիրեցեք թշնամուն ձեր – այդ շանորդուն – սիրեցեք ինչ ուզում է լինի: Հնարավորություն տվեք այդ թշնվառին ուղղվելու՝ սիրեցեք նրան:

Վիլյամ Սարոյան

***

Պետք չէ ավելին սպասել այն մարդուց, ով երբեք վատություն չի անում կամ նույնիսկ չի ցանկանում անել: Մի՞թե դրանից ավելին հնարավոր է տալ: Իսկ մե՞նք: Մենք ի՞նչ ենք անում:

Ակնկալիքներ ունենք միայն նրանցից, ում լավն ենք համարում: Բայց չէ՞ որ նրանք մեզ տալիս են ավելին, քան մենք պահանջում ենք: Ուղղակի չենք գիտակցում…

Հիշում եմ / Սև աչքերդ

Անցնում էի այն վայրով, որտեղ առաջին անգամ քեզ տեսա: Գիտեի, որ ժամանակիդ մեծ մասն այնտեղ էիր անցկացնում: Արդյոք պահպանե՞լ էիր սովորությունդ: Չգիտեմ: Բայց տարօրինակ զգացողություն ունեցա: Ինձ թվաց, թե ընդամենը մի քանի րոպե առաջ նստած էիր այն քարին, որի վրա հենց նոր նստեցի: Հայացքս պարզեցի քո սև աչքերում վաղուց սառած այն պատկերին, որն ինձ այնքա՜ն հարազատ էր դարձել: Ինչու՞ են հիշողություններն այսքան ցավոտ: Երանի՜ չլինեին… երանի կարողանայի մեկընդմիշտ ջնջել հիշողությանս մեջ քանդակված պահերը… քո սև աչքերը…
Ջնջելն անհնար է: Իսկ գուցե և բնավ հարկավոր չէ՞ մոռանալ այն ամենը, ինչ ժամանակին եղել է ապրելուդ միակ իմաստը… այնքա՜ն քաղցր պահեր…
Չէ, չեմ փորձի մոռանալ քեզ, քո տարբերվող ու գիժ մտքերը, ժպիտդ, որ շա՜տ հազվադեպ էր հայտնվում դեմքիդ, բայց անքա՜ն էր սազում…
Ասում են` ժամանակը մոռացնել է տալիս այն ամենը, ինչը չի կարող ջնջել ոչ մի ուրիշ իրադարձություն կամ երևույթ: Գուցե ինձ հետ էլ այդպես լինի: Գուցե մոռանամ այն ամենը, ինչն այնքան ամուր կապված է քեզ հետ: Ամեն, ամեն ինչ… գուցե… բայց ոչ երբեք իմ հոգին թափանցող ու այն տակն ու վրա անող քո սև աչքերը…
Այնքան կցանկանայի հեռանալուցս առաջ ինձանից մի մասնիկ թողնել: Իմանայիր, որ եղել եմ այստեղ… որ դեռ հիշում եմ, հիշում ամեն ինչ… Կամ էլ չէ, հուսով եմ կզգաս, չէ՞ որ նման ենք իրար…
Գնացի` լուռ ու թեթևացած…

Անհաջող օրդ դեպի լավը փոխելու 5 հասարակ եղանակ:

       Թույլ մի տուր, որ վատ առավոտը փչացնի ամբողջ օրդ: Օգտագործիր հետևյալ մտավոր խորամանկությունները` փոխելու տրամադրությունդ:

1. Հիշիր, որ անցյալը հավասար չէ ապագային:

Չկա այնպիսի հասկացություն, ինչպիսին է “անհաջողությունների գիծը”: Պատճառը, որ մարդիկ հավատում են նման անհեթեթությանը, այն է, որ մարդկային ուղեղը օրինակներ է ստեղծում պատահական իրադարձություններից և հիշում է հետագայում կատարվող բոլոր այն իրադարձությունները, որոնք համապատասխանում են այդ օրինակներին: Պետք չէ կենտրոնանալ սխալների վրա` փորձելով գտնել դրանց պատճառները: Ավելի լավ է ընդհանրապես մի մտածիր դրանց մասին:

2. Խուսափիր գուշակություններ և “մարգարեություններ” անելուց:

Եթե դու հավատաս, որ օրվա մնացած հատվածը անցնելու է ճիշտ այնպես, ինչպես նախորդն էր, ապա ամեն վայրկյան ինչ-որ բան ասելուց կամ անելուց հետո քեզ կթվա, որ քո կանխատեսումներն իրականանում են:

3. Փոխիր “լավի” և “վատի” քո պատկերացման սահմանները:

Մտածիր, որ լավ օրը այն օրն է, երբ դու տանիք ունես գլխիդ վերևում: Նույն կերպ, վատ օրը այն օրն է, երբ ինչ-որ մեկը գողանում է քո մեքենան կամ ջարդ ու փշուր անում այն, կամ էլ թալանում քեզ` ավիրելով տունդ:  Այսպիսի սահմանումները ուրախ լինելը դարձնում են հեշտ, իսկ տխուր լինելը` դժվար:

4. Լավացրու մարմինդ ֆիզիկապես:

Քո ուղեղը և մարմինը գտնվում են փոխներգործող ցիկլի մեջ. վատ տրամադրությունը դարձնում է քեզ հոգնած, որն էլ ավելի է վատացնում տրամադրությունդ: Զբոսնիր կամ աշխատիր ուտել ինչ-որ օգտակար սնունդ:

5. Ինչ-որ հրաշքի սպասիր:

Մտածիր, որ ուր որ է քո շուրջը ինչ-որ հրաշք է կատարվելու: Այո, այո, հենց քո կողքին, քեզ հետ, հենց հիմա, ուր էլ որ գնաս: Եվ առհասարակ, հրաշքի սպասիր ոչ միայն վատ օրերին, այլ ամեն օր:

Love Quotes with Pictures

Ներիր…

Ների՛ր… ների՛ր… այս բառերն արդեն անցյալում են: Չկա առաջվա այն սպասումը, որն ինձ ստիպում էր ապրել և մտածել քո մասին: Չկա առաջվա այն կարոտը, որ զգում էի, և որն ինձ ստիպում էր անդադար արտասվել: Այս ամենն անհետացել է իմ թվացյալ աշխարհի հետ միասին: Դադարել եմ հավատալ քո գոյությանը: Դու պարզապես իմ հորինած աշխարհի մի մասնիկն էիր, որտեղ ամեն ինչ հիասքանչ էր: Բայց որոշ դեպքեր ստիպեցին ինձ հասկանալ, որ դու շուտով կլինես ոչ թե իմ կյանքի աղբյուրը, այլ կործանարարը:

Շատ անգամներ եմ ասել, որ կուզեի իրականում լինեիր, բայց վաղուց այս ցանկությունն էլ է մարել: Դու այլևս չկաս… չկաս իմ մտքում, չկաս իմ երգած ոչ մի սիրո երգում. մնացել ես միայն իմ հուշերում` գեղեցիկ և լի սիրով:

Այո´, սիրում էի, բայց դա բավական չէր, բավական չէր քեզ սպասելու համար, դու ինքդ պետք է ցանկանայիր գալ, բայց…

Բայց այն, որ դու այդպես էլ չհայտնվեցիր, կամա՛ց-կամա՛ց ստիպեց մոռանալ քո հանդեպ իմ զգացմունքները: Բայց միևնույն ժամանակ քեզ մոռանալը մեղմեց իմ բարկությունը, ատելությունը աշխարհի հանդեպ և օգնեց հասկանալ, որ դու թվացյալ էիր, իսկ մնացած ամեն ինչ` իրական:

Ների՛ր… ների՛ր… դու ինձ համար այլևս սպասված սեր չես, այլ պարզապես մի գեղեցիկ երազ, որն այդպես էլ անավարտ մնաց…

Հեղինակ` Անահիտ Սերոբյան

Քննադատները ինձ կմեղադրեին…

    1851 թվականին Վենետիկում պատրաստվում էր հանճարեղ Վերդիի «Ռիգոլետտո» օպերայի առաջին ներկայացումը:

   Տենոր Միրատեն մինչև ներկայացման օրը չգիտեր դուքսի մեներգը: Դրա միակ պատճառն այն   էր, որ Վերդին այդ երգի նոտաները գաղտնի էր պահում:

  Ներկայացման նախօրյակին նա, նվագախմբին և դերակատարներին բաժանելով նոտաները,   զգուշացրեց, որ կողմնակի մարդիկ այդ մասին չիմանան:

    Ներկայացման հաջորդ օրը ամբողջ Վենետիկը երգում էր դուքսի երգը:

  — Տեսնու՞մ եք, — ասաց Վերդին, — եթե մինչև ներկայացումը մարդիկ իմանային ու տարածեին իմ   երաժշտությունը, ապա քննադատները ինձ կմեղադրեին ժողովրդական երգի գողության մեջ:

Համբավի զորությունը

     Լև Տոլստոյը ցանկանում էր ստուգել, թե ինչպես են խմբագիրները վերաբերվում սկսնակ գրողների ստեղծագործություններին: Այդ նպատակով նա իր մի քանի պատմվածքներն ուղարկեց մի խմբագրի, որը նրան անձամբ չէր ճանաչում, և ձեռագրի տակ դրեց այլ ստորագրություն:

    Անցավ մի քանի շաբաթ: Մեծ գրողը սպասում էր պատասխանի: Սակայն այն չկար ու չկար: Վերջապես, նա ինքը գնաց խմբագրի մոտ:

  — Ստացե՞լ եք իմ պատմվածքները, — հարցրեց Տոլստոյը մեղմ ու հանգիստ տոնով:

  — Ստացել ենք: Ի դեպ, պետք է հայտնեմ Ձեզ, որ մենք չենք կարող տպագրել: Պատմվածքները թույլ են և գրված են ոչ այնքան գրագետ: Ես Ձեզ խորհուրդ կտամ այդ հասակում զբաղվել ուրիշ գործով: Գրելը ձեր կոչումը չէ…

  — Այնուամենայնիվ, սրանից առաջ որևէ բան գրե՞լ եք, — շարունակեց խմբագիրը:

  — Գրել եմ: Եվ, պետք է ասեմ, որ…

  — Որ ի՞նչ, — հարցրեց խմբագիրը:

  — Որ գուցե կարդացած լինեք իմ վեպերը` «Աննա Կարենինա», «Պատերազմ և խաղաղություն», «Հարություն»…